Os monumentos, as zonas arqueolóxicas e as vías culturais declarados de interese cultural ou catalogados contan cun contorno de protección. Así mesmo, cando sexa necesario segundo as súas características, pode establecerse un contorno de protección para as demais categorías de bens. No caso dos bens inmobles, o contorno de protección pode estar constituído polos espazos e construcións próximas, co fin de evitar que a súa alteración incida na percepción e comprensión dos valores culturais dos bens no seu contexto ou poida afectar a súa integridade, apreciación ou estudo.
O contorno de protección debe manterse cos seus valores ambientais, polo que as intervencións que se realicen deben resultar harmoniosas coas condicións características do ámbito.. Deben procurar a súa integración en materiais, sistemas construtivos, volume, tipoloxía e cromatismo, ademais dos seguintes criterios específicos:
- Procurarase evitar os movementos de terras que supoñan unha variación significativa da topografía orixinal do contorno.
- Procurarase a súa compatibilidade cos elementos configuradores da estrutura territorial tradicional, como son a rede de camiños, os muros de peche, as sebes, as tapias, os noiros e outros semellantes.
- Empregaranse materiais, solucións construtivas e características dimensionais e tipolóxicas en coherencia co ámbito en calquera tipo de intervencións.
- Manteranse preferentemente a estrutura e a organización espacial do contorno, coa conservación xeral das aliñacións e rasantes.
- Procurarase e valorarase a integración e compatibilidade dos usos e costumes tradicionais e característicos configuradores do ambiente cos de nova implantación.
- Facilitarase a implantación de actividades complementarias compatibles cos valores culturais dos bens que garantan a continuidade do seu mantemento co establecemento de novos usos.
Para os monumentos, zonas arqueolóxicas e vías culturais declarados de interese cultural ou catalogados nos que non se establecese o seu contorno de protección de modo específico, os contornos de protección subsidiarios nos solos rústicos, nos de núcleo rural histórico-tradicional ou nos urbanizables estarán constituídos, de forma subsidiaria, por unha franxa cunha anchura, medida desde o elemento ou vestixio máis exterior do ben que se protexe, de:
- 20 metros para os elementos singulares do patrimonio etnolóxico como hórreos, cruceiros e petos de ánimas, pombais, alvarizas, pesqueiras, muíños, foxos de lobo ou chozos.
- 30 metros no caso de vías culturais.
- 50 metros cando se trate de bens integrantes da arquitectura tradicional.
- 100 metros cando se trate de bens integrantes do patrimonio arquitectónico, xa sexa relixioso, civil ou militar, e do patrimonio industrial.
- 200 metros en bens integrantes do patrimonio arqueolóxico.
Os contornos de protección subsidiarios anteriores reduciranse nos solos urbanos ou de núcleo rural común ata:
- A propia parcela ou o espazo público no que se encontre o ben ata unha distancia de 20 metros para bens integrantes do patrimonio etnolóxico e da arquitectura tradicional.
- As parcelas e edificacións que constitúen os límites do trazado das vías culturais.
- As parcelas, edificios e espazos públicos situados a unha distancia inferior a 50 metros no caso de bens inmobles declarados de interese cultural e a 20 metros no caso de bens catalogados.
- Os soares e as parcelas contiguas á propia do ben cultural e os espazos libres públicos ou privados ata unha distancia de 50 metros cando se trate de bens integrantes do patrimonio arqueolóxico.
Os contornos de protección subsidiarios afectarán as edificacións e parcelas completas incluídas na delimitación, así como as fachadas que delimitan os espazos públicos indicados. Cando varios elementos singulares se articulen nun conxunto, o contorno de protección trazarase a partir dos elementos máis exteriores do conxunto e abranguerá a súa totalidade.